بررسی مشخصات خودزنی در سربازان مراجعه کننده به بیمارستان ۵۰۶ ارتش تهران در سال ۱۳۸۳

سابقه و هدف : خودزنی اقدامی است که در زمینه سایر اختلالات و بیماریهای روانی صورت می گیرد. مطالعات نشان می دهد که حدود 4 درصد بیماران در بیمارستانهای روانی سابقه بریدن نسوج خود را دارند. این مطالعه به هدف تعیین فراوانی علل و فاکتورهای خطر خودزنی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان 506 ارتش تهران در سال 1384 انجام شد.   مواد و روشها : این مطالعه توصیفی مجموعه موارد بر روی 150 نفر از پرسنل بیمار بستری و مراجع سرپائی نظامی خودزنی کرده که به بیمارستان 506 ارتش در سال 1384 مراجعه می کرده اند؛ صورت گرفت. این بیماران پس از معاینه توسط روانپزشکان بیمارستان و تائید آسیب از نظر رد خودکشی و تمارض به عنوان نمونه وارد طرح شده و پرسشنامه طرح بصورت مصاحبه از ایشان پرسیده و تکمیل گردید. یافته ها: بیشتر بیماران خودزن، مبتلا به اختلال شخصیتی مرزی(74%) و سپس اختلال شخصیتی ضد اجتماعی (8%)هستند. میانگین مدت خدمت طی شده بیماران خودزن در این مطالعه 4 ± 31/11 ماه بود و بیشتر بیماران در اندام فوقانی خود، اقدام به خودزنی نموده بودند(93.3%). بیشتر بیماران خودزن دارای علایم خودزنی قبلی(85.1%) بودند و میانگین تعداد خودزنی های قبلی حدود9 بار و بیماران دارای سابقه 2 بار خود زنی از بیشترین فراوانی برخوردار بودند. میانگین عمق جراحت4 /18 ± 8/9 میلیمتر، طول جراحت183 ± 2/91 میلیمتر، و تعداد جراحت 46/32 ± 16/17 عدد می باشد.   نتیجه گیری: بیشتر این بیماران دارای سابقه خود زنی بودند و از نظر احتمال انجام خود زنی قابل پیش بینی می باشند.